Prawne instrumenty redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorze non-ETS

Authors:

• Justyna Goździewicz-Biechońska

Abstract

Polityka mitygacyjna Unii Europejskiej kształtuje się w nurtach zdeterminowanych typami źródeł emisji gazów cieplarnianych, czego rezultatem jest wyodrębnienie tzw. sektorów emisji. Przyjmując kryterium odrębnej podstawy prawnej obowiązków redukcyjnych odnoszących się do określonego typu źródeł emisji, wyróżnić można sektor ETS 1 (objęty unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji), sektor non-ETS 2 (obejmujący źródła emisji nienależące do systemu EU ETS, czyli rolnictwo, transport, odpady, emisje przemysłowe poza ETS, sektor komunalno-bytowy z budynkami, małymi źródłami, gospodarstwami domowymi, usługami itp.) oraz sektor LULUCF 3 (Land Use, Land Use Change and Forestry), czyli sektor użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa obejmujący rolnictwo, leśnictwo i użytkowanie gruntów (upraw, hodowli zwierząt, leśnictwa, rybołówstwa i akwakultury). Sektory te objęte są odrębną regulacją i tworzą trzy zasadnicze nurty regulacji prawnej dotyczącej redukcji emisji gazów cieplarnianych. Udział sektora non-ETS w emisjach całkowitych jest znaczący (55% w UE, w Polsce odpowiada emisji z sektora ETS) 4 . Sektor ten wykazuje też swoistość na tle pozostałych, która wpływa na szczególne ukształtowanie instrumentów prawnych redukcji emisji gazów cieplarnianych z niego pochodzących. Przyjęta w tym zakresie koncepcja regulacyjna jest też zasadniczo odmienna od funkcjonującej w sektorze ETS. Zważywszy na znaczenie tego sektora w osiąganiu celów polityki klimatycznej, warto poświęcić uwagę ukształtowaniu prawnych instrumentów redukcji emisji w sektorze non-ETS oraz ich miejscu w prawie i polityce klimatycznej, co stanowi przedmiot niniejszych rozważań.